Al-Kaida

Mamy w domu swoją małą Al-Kaidę. Własną piersią wykarmiłam Małego Terrorystę, który podstępem, powoli i prawie niezauważalnie przejął kontrolę nad naszym życiem rodzinnym. Boję się wykonać jakikolwiek ruch - nigdy nie wiadomo, gdzie terrorysta uderzy. Niewinnie pakuję Roszkowi picie do przedszkola - bam! Wybucha ładunek wrzasku! Jadąc do miasta skręcę samochodem nie w tę uliczkę co zawsze - łup! Bomba eksploduje! Chłopcy słuchają Arki Noego i ulubiona piosenka dobiega końca - trach! Eksplozja! Detonacje bomb dźwiękowych następują zawsze znienacka, bez ostrzeżeń, bez ewakuacji ludności, bez uprzednich gróźb przez telefon. Zdetonować ładunek może wszystko - Terrorysta nie potrafi mówić, więc wyładowuje frustrację tylko w jeden sposób - zamachem dźwiękowym. Nasz dom to pole minowe, co rusz narażeni jesteśmy na niespodziewane erupcje wrzasku. Są ranni. Roszek bardzo się boi, jest bezradny. Nie umie się obronić przed bratem, jedyną forma ucieczki jest płacz. Ja - bezradna, rozdarta - skonfrontować się z Terrorystą czy utulić przerażonego Roszka?

Wrzask Bazyla może zadać ból. Może udręczyć, umęczyć, obrzydzić codzienność. Może przyprawić o szaleństwo i myśli złe, myśli straszne. Może zdetronizować spokój, dając w zamian ciągłą szarpaninę. Wiem już, jak krzyczy człowiek obdzierany ze skóry, choć nie powinnam tego wiedzieć. To straszny krzyk, rozdziera serce, poraża system nerwowy.

Czas najwyższy zwrócić się o pomoc do Super Niani. Niech przyjedzie z ekipą filmową, przyjrzy się sytuacji, przeanalizuje problem, da wytyczne, zmiesza mnie z błotem, ale niech COŚ ZROBI. Odcinek z Bzylem wyemitują zapewne o bardzo późnej porze, z podpisem thriller - tylko dla dorosłych o mocnych nerwach. A cała ekipa pracująca nad programem podpisze oświadczenia, że robi to na własną odpowiedzialność, świadoma zagrożeń.

My, niestety, wyboru nie mamy.