oGRÓDek

Ci z Was, którzy są z nami dłużej, wiedzą, jak ciężko zająć czymś Endorfinki, przykuć ich uwagę na dłużej niż dwie minuty. Chłopcy nie bawią się zabawkami, nie interesują ich zwierzęta w zoo ani wesołe miasteczka, nie bawią się z innymi dziećmi, w kinie się nudzą, nie potrafią w nic grać ani udawać ról. Twardy orzech do zgryzienia, na którym stępiłam już wszystkie zęby. 
Jedną z nielicznych dziedzin relaksu, którą Endorfinki nie pogardzą, jest... ruch. Nie, nie, nie jeżdżą na rowerze, nie grają w piłkę i nie potrafią pływać. Chodzi o najprostszy ruch - przytulanie, bieganie, wspinanie się. Takie bycie w przestrzeni i czasie.

Szukamy dla nich takich rozrywek, prostych, dostępnych, atrakcyjnych. Nie jest łatwo. Ostatnio w Głogowie otwarto dwie atrakcje dla dzieci na świeżym powietrzu. Park linowy okazał się dla Endorfinek niedostępny - chłopcy weszli na pierwszą basztę i koniec. Przerażał ich linowy tunel - zbyt się wszystko chybotało, za dużo dzieci i krzyków, brak możliwości zawrócenia (idzie się tylko w jedną stronę). Dostałam nawet wyjątkowo zgodę od obsługi na przejście z dzieckiem (choć na co dzień dorosłym wstęp wzbroniony) ale i to nie pomogło. Odpuściliśmy.

Drugą atrakcją jest plac zabaw w formie słowiańskiego grodu (Głogów ma długą i bogatą historię). Odczekaliśmy, aż wakacyjny tłum nacieszy się nowym miejscem i w pewien listopadowy, słoneczny dzień zabraliśmy Endorfinki do Grodu. Towarzyszył nam Dziadek Krzyś.

Nie było łatwo. Nawet tutaj wysokie tunele i ciemne jamy odstraszały chłopców i, pomimo naszych zachęt, z większości konstrukcji i atrakcji nie skorzystali. Bazyli wspiął się na niektóre baszty. Roszek zwiedzał partery każdej z nich. Ale i tak byłam zaskoczona, że jednak gdziekolwiek weszli :)

Jak nic musimy popracować nad sprawnością ruchową i odwagą w działaniu. Mam już nawet kilka pomysłów, jak to zrobić w domowych warunkach.

A tymczasem zobaczcie, jaki piękny oGRÓDek mamy w Głogowie!

Sherlock i Watson

Jeszcze nie okrzepła radość po pomyślnych wieściach z Łodzi dotyczących roszkowego serduszka, jeszcze nie wybrzmiały ostatnie echa naszego szalonego disco dziękczynnego, a tu nowy kłopot majaczy na horyzoncie.
U Bazylka pojawiło się ostatnio mnóstwo dziwnych zachowań - zatyka uszy, mruży oczy, piszczy, wokalizuje. Winowajców może być wielu: przesilenie jesienne, podtuczona codziennym spożyciem bananów candida lub nagłe odstawienie przez nas leku na mowę z Japonii. Odstawiliśmy, bo zdawało nam się, że pobudzał chłopców za bardzo. A być może nie wolno go odstawiać z dnia na dzień. A być może to banany, w których był podawany, pobudzały, a nie on sam. A być może na jesień aktywują się pleśnie i grzybnie, których Bzyl ma w sobie za dużo, i stąd te dziwne zachowania? Podejrzanych jest wielu, dowodów brak. Chodzimy z P. jak Sherlock i Watson i dyskutujemy, analizujemy, spieramy się co do poszlak i winnych.

Marzę, by móc zajrzeć do tej autystycznej główki synka, usłyszeć, co Mu tam robi hałasu, co Mu w oczka świeci, co nie daje normalnie funkcjonować. Zobaczyć i wyeksmitować Dziada. Niech już nie mąci, niech da się rozwijać, a nam spokojnie żyć.

Niestety, nie mam takich mocy. Za to dzięki Waszemu Wielkiemu Wsparciu mam inną moc - znowu szykujemy się do kolejnych potężnych badań. Będziemy skanować Endrofinki pod okiem doświadczonej Pani Doktor. Będziemy szukać. Będziemy tępić przeszkadzaczy.

Rozpoczynamy kolejne śledztwo.

Dzięki Ci!!!

Kochani!!!
Fundacja zakończyła księgowanie wpłat 1% podatku... No cóż mamy powiedzieć... Po raz kolejny ogrom wpłat i lista miejscowości z całej Polski odebrały nam mowę!!!
Nie dość, że 1% zebraliśmy dzięki Wam potężny, to jeszcze Pani Poseł Ewa Drozd zorganizowała dla nas Bal Charytatywny! A jakby tego było mało, mamy jeszcze stałych Darczyńców (Pani Aniu D. - to o Pani!!!!).

No jak mamy Wam wszystkim dziękować, no jak?



Tradycyjnie - piosenką.
Było już na wesoło.
Buło już lirycznie.


Ale tym razem przeszliśmy sami siebie, bo Wy też przeszliście samych siebie!
Nagraliśmy prawdziwe, rasowe.... DISCOOOOOOOOOO!!!

Przed Wami - DiscoŚcisk, czyli WIELKIE PODZIĘKI za Wasz ścisk w sercach!

Martyna - dziękujemy za pomoc :*

A jednak...

A więc jesteśmy tu znowu. Na oddziale dziecięcej kardiologii w Łodzi. Jakby w drugim domu, trochę upiornym, a jednak bliskim. Minęły ponad 4 lata od operacji roszkowego serduszka, trzy od naszego ostatniego pobytu tutaj. Wypada zajrzeć dokładniej w czeluście tego dziwnego, tykającego epicentrum roszkowego istnienia, wsłuchać się w jego puk puki i szmery, zapytać: czy wszystko w porządku? Czy dajesz radę?

Nowiny są dla nas nader łaskawe. Nic się nie pogarsza, następna kontrola w poradni za 10 miesięcy.

Marzyłam o tym przez pierwsze cztery lata życia Roszka. Wizualizowałam sobie te chwile, te łagodne wypisy ze szpitala, gdy czekaliśmy sparaliżowani strachem przed nieuchronną i decydującą operacją. I oto mam to marzenie w dłoni, smakuję jego smak, rozkoszuję się tą chwilą.

Różowo jednak nie jest, ponieważ życie kocha równowagę. Roszek jest starszy o trzy lata, i o te trzy lata ciężej nam tu przetrwać. Po raz pierwszy położono nas na sali dla starszaków a nie w boksach dla bobasów. Chłopcy, rówieśnicy Roszka, patrzą zaciekawieni. Roszek się nie integruje, za to wydaje dużo dziwnych, podobnych do ogra dźwięków. Nie bawi się. Wieczorami nie chce spać, hałasuje, marudzi, budzi całą salę. Nie docierają tłumaczenia, nie docierają prośby i groźby. Roszek nie daje się badać, pobranie krwi to koszmar, na całym oddziale słychać jego chropowate NIEEE! Do badania USG serca wezwany zostaje anastezjolog i Roszek zasypia na pół godziny, bo tylko tak można zbadać Mu serduszko.
Dopóki był maluszkiem, takie zachowania mieściły się w normie rówieśniczej. Jednak koledzy dorośleją, poważnieją i z godnością znoszą niedogodności szpitalnej codzienności, a Roszek jakby się zahibernował w niemowlęctwie i choć zmienia rozmiary na większe, to pozostaje słodkim, acz kłopotliwym bobasem. Dziecko Specjalnej Troski. Nie da się ukryć.

Ta specjalna troska przygniotła mnie nieco swym ciężarem w pierwszej dobie naszej szpitalnej przygody. Dociera do mnie, że przyszłość może być trudna, nieokiełznana, nie do utrzymania w ryzach jak wijący się na badaniu Roch. A jednak nadal wszystkie Panie pielęgniarki robią maślane oczka na widok mojego synka. A jednak po kilku dniach w jednej sali koledzy patrzą na Roszka z wyrozumiałością i ostrożną dozą sympatii. A jednak inni rodzice patrzą na niego ze wzruszeniem i wybaczają najgorsze ekscesy.

A jednak... jest dobrze.
Wracamy jutro do domu.

Czary

Wieczorową porą, gdy Endorfinki się nudzą, zamykamy się na naszym terapeutycznym stryszku. Mama odpala swe magiczne moce. Świeci źrenicami. Chowa się za parawanem..

 I dzieją się Czary :)