Bumerang

Dziś jest mnie stanowczo za mało na jednego Bazyla i jeden autyzm. Choć dużą kobietą jestem. To nie wystarczam, kurczę się w środku chyba, karleję pod naporem autystycznych rewelacji mojego Syna. Bo autyzm to bardzo przykra sprawa jest, nie do polubienia.

Choć terapia postępuje i posuwamy się ciągle do przodu, to pewien neurotyczny zestaw powraca jak bumerang: wycie jak syrena, z powodów ważnych, z byle powodów, i bez powodów. Bzyl robi to również z nudów, z irytacji, z radości. Nie można tego ignorować. Dźwięk tnie jak nóż i poranieni jesteśmy. Całą rodziną. Bazyli znalazł, oprócz krzyku, nową formę komunikacji. Bije mnie, ciągle, o cokolwiek. Tak nawiązuje ze mną kontakt, to jest Jego ze mną relacja. Nie jest to bicie mocne, przepełnione agresją. To raczej irytujące poklepywanie, które doprowadza mnie do obłędu.

Patrzę na Roszka, który wreszcie zaczyna robić wyraźne postępy, i zastanawiam się, jaki by był teraz, gdyby nie podarek od losu - młodszy brat autysta. Bo podobno starsze, zdrowe rodzeństwo ma nieoceniony wpływ na rozwój Dałniątek. Roszek patrzy na brata i nie rozumie - o co tyle darcia mordy, tyle hałasu, czemu rodzice wiecznie źli i wiecznie wkurzeni, czemu nie możemy spokojnie zjeść obiadu, pójść na spacer, pojechać w gości, pobyczyć się na łóżku?

Autyzm, oprócz Bzyla, pożera całą naszą rodzinę.


Płaczę skulona w kąciku.
Bzyl (a może autyzm?) śmieje mi się w twarz.