Wiosna

Wybiegliśmy dziś ku wiośnie. Roszek - tradycyjnie - zajął się konsumpcją śniegu, jakby wiedział, że to już ostatki. Bzyl - szczęśliwy, że topniejący śnieg odsłania wreszcie tak wytęsknione przez niego skarby natury: gałązki, kamyczki, piasek. Biega z patyczkiem w ręku jak Harry Potter z różdżką. Czarujemy... Tak bardzo chciałabym rzucić się tej wiośnie w ramiona.. Mniej więcej cztery lata temu, gdy Roszek kiełkował pod moim sercem, był to czas wielkiego spokoju i radości. Zadziwiająco dobrze radziliśmy sobie ze świadomością całego "dobrodziejstwa inwentarza", jakie ta mała istotka miała ze sobą przynieść. I choć wszystko miało się zmienić - już na zawsze mieliśmy wkroczyć w okrutny świat ponurych szpitali, w których umierają dzieci, a strach staje się nieodłącznym towarzyszem dnia codziennego - była w nas radość oczekiwania i nadzieja, i przeczucie, że wraz z cierpieniem przyjdzie też Wielka Miłość i Szczęście. Roszek był wyczekanym cudem - i ilość jego chromosomów nie miała tu nic do rzeczy.

I znów zbliża się wiosna. Wtedy dała mi siłę. Teraz - boję się wygrzebać z zimowego snu..