Balanga

Podczas gdy P. dzielnie walczy z katarami, ropiejacymi oczkami, kaszlem i krwotokami z małych nosków, ja nadal byczę się w szpitalu. Wyjście na wolność już majaczyło na horyzoncie, ale najnowszy Holter wykazał, że nocami moje serce nadal szaleje. Jakby dość miało nieznośnej powtarzalności swego rytmu. Jakby zachłysnęło się chwilową wolnością.
Nocą moje serce porzuca wojskowy dryl i wybiera anarchię. Migocze przedsionkami, wpada w częstoskurcze i robi sobie przerwy, czyli fajrant. Jemu też się od życia coś należy - powiew wolności, nieskrępowany taniec na plaży nudystów, balanga do rana. Prątki boreliozy zachęcają: poszalej sobie, a co ci szkodzi, nic, tylko tyrasz i tyrasz, bez chwili wytchnienia, wyluzuj trochę.

Na swoje szczęście nie odczuwam tych sercowych wyskoków. A i zdarza się ich coraz mniej, bo z buntowniczymi prątkami rozprawia się antybiotyk.

Czekam, aż ucichną nocne balangi.
I wrócę do Domu.

Jak to słowo wiele znaczy.