Zabawa

Czym byłoby dzieciństwo bez zabawy? Straconym, smutnym czasem... Pamiętacie, jak bawiliście się do upadłego w berka, dwa ognie i chowanego? Jak lalki ożywały i można było ich życiem zrobić dosłownie wszystko? Jak ganialiście po parku z łukiem i strzałami? Graliście w gry, wygłupialiście się, a największa frajda była wtedy, gdy wszystkie dzieciaki z podwórka się skrzyknęły i zrobiły coś naprawdę szalonego (w moim przypadku - poszły wykąpać się w kałużach na jezdni w czasie ulewy).

Zabawa = rozwój.

Endorfinki nie potrafią się bawić. Zupełnie.
Nie wchodzą w relacje i naprzemienność, że raz Ty, a raz ja.
Nie potrafią udawać, wchodzić w role, odgrywać scen.
Nie ekscytuje ich budowanie wieżowców z klocków lub garaży z pudełek.
Nie wymyślają sobie "dorosłych" zajęć, nie interesuje ich ani trochę gotowanie na niby, sprzedawanie na niby, leczenie na niby.

Potrafią za to godzinami powtarzać jedną, jedyną czynność. Nieustannie, do nieznudzenia, do upadłego. Roszek kręci ścierką/maskotką/skarpetką. Bazyli przerzuca w dłoniach i na podłodze drobne przedmioty - plastikowe sztućce/skrawki papieru/małe figurki. To ich kosmiczna zabawa, z odległej galaktyki.

Gdy mamy czas i chęć, siadamy z P. bezradni na dziecięcym dywanie i desperacko próbujemy zainteresować chłopców CZYMKOLWIEK.

Udaje się sporadycznie  Roszek popatrzy, jak układam puzzle, sam poukłada te dźwiękowe. Bazyli za to pogania się z tatą, porobi powietrze akrobacje w ramionach P.

I koniec.

Nie ma wspólnego oglądania bajek Disneya, nie ma grania w w gry, nie ma wspólnych przeprowadzanych doświadczeń, rysowania, przebierania, odgrywania.

Ja, dawna Królowa Zabawy, co na własnej małoletniej, dużo młodszej siostrze i jej psiapsiółach uroczych wspinałam się na szczyty swoich możliwości animatorskich i wprowadzałam w życie swoje najśmielsze zabawowe pomysły, cały ten potencjał, to pragnienie odkładam na potem. Na zaś. Na wielkie niespełnienie. Podchody w lesie z liścikami ukrytymi pod korą i mchem, przebieranki-malowanki, tunele strachu i wróżkowe przyjęcia, kartonowy domek Muminków i księgi Stworów Rozmaitych, to było Moje Królestwo Starszej Siostry.

Bo takie też miałam dzieciństwo. Bajeczne po prostu.
 
Gdy rodzice zdrowych dzieci mają serdecznie dość nachalnych, nieustających próśb: Mamo, pobaw się ze mną! - my oddalibyśmy wiele, a może i wszystko za taką gotowość naszych dzieci do bycia RAZEM z nami.

Jest pusto, ciemno. I smutno.


Pożaliłam się Bzylkowej Pani Terapeutce z naszej bezsilności zabawowej, z naszej codziennej samotności na zielonym dywanie w kolorowe autka.

I dostałam dziś Plan Nauki Zabawy.

Jakkolwiek strasznie to brzmi.
Bo prawda jest taka, że musimy nasze dzieci zabawy nauczyć - krok po kroku. Uczynić z niej zadanie do wykonania, plan do wdrożenia, punkt po punkcie.
Aż wejdzie im w nawyk. Aż wejdzie im w krew.
I pewnego dnia sami wezmą się za układanie klocków.
Odkryją całą tę frajdę.
Choć ociupinkę.

A my, zmęczeni, szarzy i bladzi z wysiłku, odetchniemy na moment.
Zwrócimy im dzieciństwo.