Rytuał

Roszek, choć przypomina Misia O Małym Rozumku, swój rozum ma. Pamięć ma niezwykle wybiórczą: pamięta dawno-nie-słyszane piosenki, dawno-nie-widziane bajki, dawno-nie-czytane książeczki, dawno- nie-wyciągane -zabawki. To, co złe, zapomina natychmiast - strach przy podbieraniu krwi, wściekłość i bunt przy strzyżeniu włosów na głowie, wreszcie wielką traumę pooperacyjną.. Roszek wywala te złe mary z głowy zanim zdążą się w niej zadomowić, uwić sobie wygodne gniazdko, zanim zdążą zaznaczyć teren swoją wonią... Bęc i już, po kłopocie. Chłopak znowu ma świadomość niewinną i czystą jak białe prześcieradło wyprane w Acze i nie pamięta, że życie to nie tylko śmiech, ale też i pot, i łzy. I oby tak było zawsze, Roszku. To twoja super moc, Twój talizman, który obroni Cię przez wszystkimi trudami życia...

Ma Roszek jednak w swojej głowie dziwne zakamarki, schematy osobliwego planu, gdzie niby logiki brak, i nie bardzo wiadomo, po co i dlaczego, a jednak trzyma się Roszek tych utartych ścieżek z bezwzględną konsekwencją... Jedną z takich (w naszym mniemaniu) zaskakujących reguł w roszkowym porządku świata jest przymus... powrotu znad wody... tyłem. Zaczęło się niewinnie, wiele lat temu nad morzem. A że co roku jeździmy w to samo miejsce i z plaży do domku mamy trzy minuty piechotą, Roszek co roku utwierdzał się w swojej tradycji, że do Morza nie wypada odwracać się tyłem i należy żegnać się twarzą do niego. I tak sobie wracał tyłem z plaży, za każdym razem, co roku. Potem zaczął wracać tyłem z pływalni, z basenu na turnusie. Przy czym na pływalniach krytych tyłem należy iść aż woda w basenie zniknie nam z oczu i w przebieralni można już iść normalnie. Ale Morze to jest Morze. To Majestat. Tam trzeba tyłem iść od piasku na plaży aż pod sam domek! 

Tłumaczę to sobie, że Roszek tak lubi morze (a ono lubi jego), że żal im się rozstawać i tak sobie gawędzą na odchodne... I zazdroszczę mu konsekwencji działania i odwagi życia po swojemu. Mniejsza z tym, że cała rodzinka wracała do domku w pięć minut, a ja wlekłam się za Roszkiem minut dwadzieścia. Mniejsza z tym, ze co rusz Roszek wpada na innych ludzi, w dziury na ścieżce, potyka się o korzenie... Pogodziłam się z tą jego rutyną, bo jest to jednak rozczulające... A w tym roku, by urozmaicić sobie te powolne powroty, nagrałam dla Was film!  Powiedzcie sami, czyż On nie jest uroczy?!?! Roszek, oczywiście, nie film. :D

[UWAGA, okazuje się, że filmiki dodawane z YouTube nie wyświetlają się na blogu, jeśli ktoś przegląda go w telefonie, dlatego podajemy tu link do filmu:

https://www.youtube.com/watch?v=xjPg8xR8Y1A]