Tu i teraz

Odebrałam chłopców z przedszkola. Zapakowani do auta. Jeszcze każdemu chrupka w rączkę - coby gęby zatkać i pierwsze pomruki głodu stłumić. I gotowe. Jedziemy.

W głowie przesuwam kołowrót myśli - listę spraw: tych do załatwienia; tych w trakcie załatwiania; tych, które już załatwiłam; tych, których pewnie załatwić się nie da; tych, o których nie wolno mi zapomnieć; tych, o których już pewnie zapomniałam; tych na wczoraj i przedwczoraj; i tych, które mogą jeszcze poczekać...

Z zamyślenia wytrąca mnie głośne chrupanie audio dobiegające zza mojej głowy. Dwa korniki-giganty wgryzające się w drewno. Dwa chomiki z pyszczkami napchanymi do granic możliwości.

Chrup, chrup.

Są. Moje Łobuzy.
Chrupią.

Uśmiecham się.

Chwila złapana w locie.
Tu i Teraz.

Najpiękniejsze.
Bezcenne.