5

Dokładnie pięć lat temu z moich obolałych trzewi wykluł się Mały Kurczak. Dla całego świata - brzydki, chudy, pomarszczony. Dla mnie - najpiękniejszy. W asyście milczącego, spiętego nerwami personelu, z moim ekstatycznym wyciem: O Jezu! - postanowił, że jednak spróbuje sam, choć miało być wiecznie pod górkę i wiecznie inaczej, niż zazwyczaj.

I jest.

2-go sierpnia tego roku narodził się ponownie.

I jest.

Uparty, coraz bardziej niesforny, rozleniwiony, rozpieszczony, wiecznie zasmarkany, oblepiony połową piachu z podwórka, gadający po swojemu, marudzący.

J E S T.

I nadal Jego uśmiech wydaje się nam najpiękniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek widzieliśmy.



Po tym wszystkim, co przeszliśmy ciężko mi nawet pisać.
Myślę: Roś i coś mnie dławi głęboko.
Miłość chyba :)

Powspominajmy...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bądź szczęśliwy Roszku Groszku! Sto lat!