To wszystko, czego... nie ma

Czasami dopada mnie znienacka wielki strach, że ... nic nie robię. Zwykła codzienność, gdy gramy na gitarach, gotujemy, oglądamy bajki i obijamy się słodko nagle przyprawia mnie o gigantyczne wyrzuty sumienia. Że nic nie robimy. Pozwalamy naszym dzieciom trwać w ich autostymulacjach, dziwactwach, pozwalamy im trwać w ich uporze i lenistwie. Dławi mnie wtedy szloch i histerycznie wyciągam wtedy z szafek wszelkie gry, układanki, zabawki i pomoce terapeutyczne, których mamy tyle, że starczyło by dla całego przedszkola. Rozkładam się z tym na podłodze jak baba na bazarze z towarem. I kuszę. I zachęcam. I wołam. I szczebioczę.

Odpowiada mi głucha cisza, ewentualnie pośpieszny tupot endorfinkowych stóp - w przeciwnym kierunku. A potem słychać już tylko ciche szeleszczenie - to Endorfinki przycupnięte gdzieś w kącie kręcą sobie przed nosem sznurkiem bądź ścierką.

Ta bezradność, ta samotność mojego macierzyństwa czasami naprawdę jest dojmująca. No nic, tylko zakopać się w ciemnej jamie i wyć. Brakuje mi już pomysłów, brakuje zapału i motywacji. A lata lecą, Endorfinki rosną i... nic się nie zmienia. Co z tego, że pięknie pracują na terapii i w przedszkolu, kiedy w domu nie chcą robić kompletnie NIC?

Czasami zamykam oczy i wyobrażam sobie, jak Bazyli pochyla się ze mną skupiony nad układanką, jak razem rozwiązujemy kalambury, śmiejąc się przy tym do rozpuku. Wyobrażam sobie Rosia, który buduje wymyślne budowle z klocków i całymi dniami bawi się w rycerzy i piratów. Wyobrażam sobie nasze rodzinne zabawy w ogrodzie - w chowanego, w berka, w piłkę. Wyobrażam sobie nasze wyprawy w ciekawe miejsca, gdzie chłopcy wpadają w wir atrakcji i ciężko jest nam ich stamtąd wyciągnąć. Wyobrażam sobie wreszcie napięcie oczekiwania na Mikołaja, na urodziny, na prezenty, na cokolwiek...

Wyobrażam sobie to wszystko, bo tego... nie ma. I nie wiem, czy kiedykolwiek będzie.

Wystrzeleni na tę dziwną, zimną planetę o księżycowym krajobrazie, próbujemy poukładać codzienność od nowa, wkomponować w nią tych naszych dwóch E.T., przybyszów z innej sfery kosmicznej. Z różnym skutkiem.

Tęsknię za moimi dziećmi.

Bardzo tęsknię.

Bo choć są tak blisko, skóra przy skórze, oddech przy oddechu - dzielą nas całe galaktyki niezrozumienia.