JESZCZE

Godzina 3 w nocy. Ciszę rozdziera wrzask. Wrzask dziki i przerażający. Źródło dźwięku przemieszcza się szybko tupiąc donośnie, i po chwili wiemy już, że to Bazyli tak się drze. Ładuje nam się bezpardonowo do łóżka, nie przestając wrzeszczeć. Dogadać się nie idzie. Po 10 minutach tulenia jest po krzyku. Ale nie po nocnym maratonie. O nie, to dopiero początek przygód.
Wrzask Bzyla obudził Rosia. P. opuszcza nasze małżeńskie łoże i ładuje się do roszkowego łóżeczka (długość 120 cm). Swoją drogą - nie raz przespał tam pół nocy, zanim go odnalazłam i obudziłam...
Ja zostaję z Bzylem. Zaczynam śpiewać. I śpiewam tak dokładnie godzinę, bo Bzylątko czułe jest jak sejsmograf i gdy tylko pauza między piosenkami przedłuża się zanadto, bzylkowe paluszki klaszczą (co w naszym pokręconym języku oznacza: JESZCZE). Po godzinie śpiewania nareszcie nie doczekuję się kolejnego JESZCZE, więc, oddychając z ulgą, przemieszczam się do pokoju chłopców, gdzie P. i Roszek cisną się w małym, dziecięcym łóżku. Żaden z nich nie śpi. P. zostaje oddelegowany do śpiącego nareszcie Bzyla, a ja zaczynam drugi tej nocy, tym razem roszkowy maraton. Kładę się z Roszkiem w salonie, odpalam inhalator i... czekam. Śpiewać na szczęście nie trzeba, wystarczy bycie i jednostajny szum inhalatora. Czekam długo. Pacjent uporczywie nie śpi. Około godziny 6.30, czyli po ponad trzech godzinach stanu czuwania, Roszek postanawia jednak odpłynąć. Liczę na chociaż godzinkę snu, więc cicho wyłączam inhalator i zatapiam się w poduszkę.

I wtedy TO słyszę.
Głośne, bardzo wyraźne.
Dochodzące z naszej sypialni.
Stukanie bzylkowych paluszków.

JESZCZE.



Bo Bzyl wstaje po szóstej.
Bez wyjątków.