Pan Chaosu i Zniszczenia

Drogi Wędrowcu... Jeśli nogi Twe dadzą się uwieść ostatnim podrygom lata i poniosą Cię w nieznanym kierunku, a oczy Twe ujrzą las bukowy przecudnej urody - miej się na baczności! Na skraju tego lasu znajdziesz żółtą chatkę. I niech Cię nie zwiedzie jej urok nieodparty, jej sielska aureola zieleni i spokoju. Bo gdy tylko na skraj lasu wyjdziesz, do uszu twych przyskoczy dźwięk, co moc ma krwi mrożenia w żyłach, dźwięk ostry jak żądło osy, tnący spokój niczym samurajski miecz. Bo oto usłyszysz, Drogi Czytelniku, wycie szakala, skrzek kruczy i zażynane prosię. Wprawne Twe ucho wychwyci jeszcze pisk kół hamującego pociągu i zgrzyt giętej blachy. A te dźwięki szpetne, o dreszcz przeprawiające, zaledwie początkiem są dziwów, które w owej chatce się zalęgły. Bo oto, Drogi Wędrowcu, gdy przekroczysz progi żółtej chatynki, spodziewaj się zdarzeń nagłych i niespodziewanych. Przedmioty w tym domu fruwają w przestrzeni, nie licząc się ani ze swym ciężarem ani gatunkiem, nerwową ręką z mebli zrzucane. Wśród skrzeków i pisków, pośród latających talerzy, telefonów komórkowych, gazet w strzępy rwanych, kamieni z pasją ciskanych, siedzi On - żółtej chatki Rezydent, choć rozmiarów nietęgich, acz z mocami potężnymi, Bazyliszkiem zwany.
Nie znoszący sprzeciwu, nie mający litości, Pan Chaosu i Zniszczenia. Bezradny w swej zaciętości, zagubiony w świecie niezrozumienia i zgiełku.

Mały chłopiec, który, po czasie sielskim i anielskim, przypomniał sobie, że ma autyzm.