80%

Bazyli, za psychiczne znęcanie się nad matką i notoryczne doprowadzanie jej do łez ostatnimi dniami, za karę został deportowany do Dziadków. Na noc całą.
Chodziliśmy z P. po domu jak we śnie jakimś. Cisza. Spokój. Uśmiechnięty Roszek. Na wszystko był czas: gotowanie, sprzątanie, zabawę z dzieckiem, na bycie ze sobą. Świat się nagle niewiarygodnie uprościł.

Zrozumiałam, że 80% życiowej energii pożytkujemy  na Bazyla - na próbę zrozumienia Go, uspokojenia, wyciszenia, zainteresowania czymkolwiek. Na budowanie schronu przed Jego porażającym krzykiem.

A gdzie w tym wszystkim jest miejsce na terapię? Na pracę z Bzylem nad jego opóźnionym sporo rozwojem, nad komunikacją?

A gdzie w tym wszystkim jest Roszek - z zespołem Downa, z niedoczynnością tarczycy, po dramatycznych przejściach medycznych? Większość czasu spędza sam w swoim świecie, słucha muzyki, kręci się w kółko, ogląda bajki. Bo jest cichy, spokojny, nie dobija się tak rozpaczliwie do nas jak Bzyl. Już nas nie starcza na Roszka.

Gdzie w tym wszystkim My?

Endorfinki pięknie wychodzą na zdjęciach, ale prawda jest taka, że nie są w dobrej formie - intelektualnej, samoobsługowej. Żadnej.


Rodzic najlepszym terapeutą swojego dziecka - powtarzano mi ciągle, zachęcając do codziennej pracy.


Być może odpuszczam za bardzo. Być może jestem słaba i leniwa. Być może za mało kocham moje dzieci.


A l e

Z pustego i Salomon nie naleje.


Postanowiłam poszukać pomocy. Ludzi, którzy pobawią się z moimi dziećmi, pomogą im w codzienności.
Więcej specjalistów. Więcej terapii.


A w domu - zabawa. I normalne życie.
Żebym na powrót stała się Kochająca Mamą, a nie Wieczną Zgryzotą i Jednym Wielkim Wyrzutem Sumienia.