Kapitał

Kiedy okazało się, że Bazyli ma autyzm i też jest niepełnosprawny jak jego starszy brat, wielu dalszych znajomych pytało mnie, jak zniósł to P. i czy mnie nie zostawił... Ano nie zostawił. Został i trwa. I, paradoksalnie, wszystko to, co wycierpieliśmy i wypłakaliśmy razem, bardzo nas do siebie zbliżyło. Bo tylko my dwoje dokładnie wiemy, jak smakuje życie z Endorfinkami. Oszałamiająca mieszanka słodkości i kwasu przeplatanego goryczą. A jednak pyszne!

P. mnie nie zostawił. Co ciekawsze: NIKT MNIE NIE ZOSTAWIŁ.

Internet pełen jest gorzkich opowieści mam niepełnosprawnych dzieci, jak wraz z pojawieniem się chorego dziecka w rodzinie traciły przyjaciół, krewnych, coraz mniej ludzi chciało z nimi rozmawiać, odwiedzać je. Bo duża część społeczeństwa nie wie, jak temat ugryźć, jak rozmawiać, co robić. I boi się inności.

Zrobiłam ostatnio podsumowanie i bilans wyszedł stanowczo na plus. Starzy dobrzy znajomi trwają na warcie, nie pozwalają o sobie zapomnieć, choć ja zaniedbuję ich koszmarnie. Ale widocznie wybaczają mi to. I chcą być obecni w naszym życiu. Nowych przyjaźni ciągle przybywa, i to nie tylko wśród rodziców chorych dzieci, choć w tej grupie wielu cudownych ludzi nam się objawiło, za co jesteśmy wdzięczni.

Rodzina... Bliższa, dalsza - dla osób dotkniętych niepełnosprawnością może być okrutna. Ale nie u nas. NIKT, powtarzam, NIKT nawet się nie zająknął w nieprzyjemny sposób na temat naszych dzieci. Jest wsparcie, i najbliższych, i tych dalszych, akceptacja, prezenty. Nikt nas nie unika. Nie wyklucza.

W naszych relacjach z ludźmi nic się nie zmieniło. No, może wyczuwam jeszcze większy entuzjazm.



I to jest cud naszego życia - dobrzy, mądrzy ludzie wokoło.
Kapitał, który teraz niewiarygodnie procentuje.

Wszystkim Cudom razem i każdemu z osobna, tym ze zdjęcia i wielu innym, którzy są przy nas duchem - DZIĘKUJĘ :*