The (happy) End

Siedzę przy Roszkowym łóżeczku. Jest 6.30, mali pacjenci śpią, pielęgniarki kończą zmianę. Poranek, jak codzień, po nocy na niewygodnym leżaku. Ale to mój OSTATNI wpis stąd. P. już mknie autostradą. Zostawiamy to wszystko za sobą: dziesiątki pielęgniarek, wielu mądrych, oddanych dzieciom lekarzy, wszystkie dzielne dzieci, które niedobry los tu przygnał, ich rodziców (jakie to dziwne - mieszka się z zupełnie obcymi ludźmi, o różnych typach, światopoglądach i osobowościach, i stają sie bliscy - łączy nas tragizm sytuacji), zapach leków, dżwięki monitorów, szpitalny dryl, metalowe łóżeczko. Zostawiamy za sobą te obrazy jak z koszmaru: Roś jak warzywko, z respiratorem, miny i słowa lekarzy, które cięły niczym nóż, łzy, niedowierzanie, poturbowaną nadzieję. Zostawiamy też Pana Profesora, Czarodzieja Dziecięcych Serc. Strach zabieramy ze sobą. Ale już czas zrobić miejsce na nowe: radość i nieopisaną wdzięczność.. Na każdym etapie tej walki czuliśmy Waszą obecność i wsparcie, a teraz nasza radość powiększa się o Waszą. Dziękujemy. Nie ma nic piękniejszego od współodczuwania. Obudził się Bohater. Dzień DOBRY Roszku, nawet nie wiesz jak bardzo!