Przygoda

Ostatnio całe dnie spędzamy na dworze. Tuż za płotem stoi wielgachna trampolina sąsiadów, a na niej często podskakuje kilkoro dzieci z okolicznych domów. Jest przy tym masa śmiechu i hałasu. Roszek nie zwraca na to kompletnie uwagi - jest samotnikiem ceniącym sobie ciszę i spokój. Ale Bazyli... siedzi przy ogrodzeniu i przypatruje się dzieciom. Czasem się z nimi śmieje. Serce mi wtedy pęka i rozdarta jestem jak sosna - czy próbować "wkręcić"go w tę skakaną imprezę, czy jednak nie narzucać jego towarzystwa innym dzieciom? Wchodzimy w ten trudny etap, w którym Bazyli zaczyna tęsknić za towarzystwem dzieci. Ale jak ma zbudować relacje, kiedy nie mówi, za to dziwnie popiskuje? Na szczęście w szkole jest wśród "swoich" i czasem broi z kolegą. Ale czy to mu wystarczy?

Tak się ostatnio głowiłam, co tu zrobić, by Bazyli miał okazję pobawić się wśród dzieci, nawet nie Z NIMI, ale chociaż wśród nich. I, jak zwykle, rozwiązanie przyszło samo. Ale zacznę od początku.
Mam taką dobrą znajomą, która nigdy o nas nie zapomina. Co roku zaprasza nas na urodziny swoich dzieci do parku rozrywki. Rok temu zakończyło się to spektakularną klapą, bo Bazyli upatrzył sobie schodki dostępne tylko dla obsługi i odmowę wejścia na nie celebrował godzinną histerią, w efekcie czego kiblowałam z nim na zewnątrz, a na sali bawił się tylko Roszek z tatą. Tak, to była lekka trauma. Ale Jola nie odpuszcza, ona nie da się zniechęcić byle histerią... I tak oto, po roku czasu, znowu zostaliśmy zaproszeni na urodziny Tomka. Z drżącym sercem pojechaliśmy. A tu czary-mary! Endorfinki biegają, skaczą, włążą na konstrukcje, piszczą z radości, wcinają tort i po prostu.... dobrze się bawią... Niespodzianka! Bazyli nawet dał sobie pomalować twarz i na kilka godzin przemienił się w uroczego pieska.

A teraz do meritum.... Moglibyśmy sami chodzić na takie sale zabaw. Zabierać tam Endorfinki w weekendy i popołudniami. Dawać im okazję do zabawy wśród gwaru dzieci. Namiastkę normalności. Moglibyśmy. Ale mamy swoje lęki, swoje słabości - często nas to przerasta, po prostu psychicznie nie mamy na to siły. Gdzieś w głębi wiemy, że powinniśmy odwiedzać częściej kino, festyny i basen. Żeby chłopcy uczyli się bycia w społeczeństwie, bycia w różnorodności. Ale łatwiej jest siedzieć we własnym ogrodzie, gdzie bezpiecznie, cicho i w miarę przewidywalnie. Tak, my - rodzice Endorfinek - też dziczejemy, razem z naszymi dziećmi. Też stajemy się aspołeczni, lękliwi i zamknięci na świat. Dlatego tak bardzo jestem wdzięczna, że czasem ktoś sam się o nas upomni, nie pozwalając zdziczeć do końca. Wyciągnie nas za uszy i zachęci do przeżycia przygody.

Jola, Michał, Tomek, Wojtek, Pani Renatko - dziękujemy :*